Πολλοί σίγουρα έχουμε ακούσει τον όρο της σύγχρονης ψυχολογίας ‘’εσωτερικό παιδί’’. Όλα τα βιώματα του ανθρώπου- θετικά και αρνητικά- έχουν καταγραφεί κατά την παιδική ηλικία, από τους φροντιστές και το κοινωνικό του περιβάλλον. ‘’Το εσωτερικό παιδί’’ συμβολίζει τις βασικές ανάγκες και τις δυνάμεις του ατόμου.
Πολλές φορές οι άνθρωποι ως ενήλικες, συνειδητά ή ασυνείδητα, εκδηλώνουμε στην καθημερινότητα μας το εσωτερικό μας παιδί. Όταν αφυπνίζουμε πράγματα του παρελθόντος που μας ξυπνούν αρνητικές μνήμες, τότε λέμε ότι αφυπνίσαμε ‘’το πληγωμένο εσωτερικό παιδί’’. Ενώ, όταν εκφράζουμε ελεύθερα τον εαυτό, και τα χαρακτηριστικά μας, τότε βγαίνει στην επιφάνεια ‘’το δημιουργικό παιδί’’.
Στην πρώτη περίπτωση περιγράφεται το παιδί που έχει βιώσει αρνητικές εμπειρίες, κρατά αμυντική στάση, εκφράζει έναν ‘’ψευδή εαυτό’’ περιορισμένο, και ενδεδυμένο με την μάσκα της κοινωνικής αποδοχής. Είναι ‘’το προσαρμοσμένο παιδί’’ όπως λέγεται. Ενώ από την άλλη πλευρά, στην δεύτερη περίπτωση συναντάμε ‘’το ελεύθερο παιδί’’. Πρόκειται για τον δημιουργικό εαυτό που όλοι κρύβουμε μέσα μας, είναι επί της ουσίας, ‘’ο αυθεντικός εαυτός’’, που θέλει να παίξει, να εκφραστεί, να δημιουργήσει, να χαρεί, απαλλαγμένος από την κριτική των άλλων.
Είναι το μικρό παιδί που ήμασταν κάποτε και χρειάζεται την στοργή και το χάδι μας.
Πολλοί αγνοούν ότι η επικοινωνία με ‘’το εσωτερικό μας παιδί’’ μας βοηθά να έρθουμε σε επαφή με τις αληθινές μας ανάγκες, και έτσι να τονώνουμε και την αυτοπεποίθηση μας.
‘Αλλοι πάλι, μπερδεύουν τον όρο ‘’του εσωτερικού παιδιού’’ και το συνδέουν με ‘’παιδιάστικες ασχολίες, ανώριμες συμπεριφορές, και ένα lifestyle που παραπέμπει σε μικρότερες ηλικίες, πράγματα που όπως λένε, δεν συνάδουν με την ζωή ενός ενήλικα.
Μα πως πρέπει να ζει ένας ενήλικας;
Υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που ορίζει πως πρέπει να ζει ο καθένας μας στην κάθε φάση της ζωής του; στα 20, στα 40 ή τα 50;
[Αρκετοί αποφεύγουν να πλησιάσουν το πιο ευάλωτο κομμάτι του εαυτού τους, από φόβο μην πονέσουν ξανά ή επικριθούν από τους άλλους].
Στην πραγματικότητα όταν ο άνθρωπος πλησιάσει και αγκαλιάσει ‘’τον μικρούλη εαυτό του’’ τότε μπορεί και να ζήσει σε αρμονία μαζί του.
Ο Carl Jung είχε πει παραφραστικά πως ‘’ η σύνδεση με το αυθεντικό-εσωτερικό παιδί ,μας οδηγεί στην πηγή της ευτυχίας μας’’!
Άλλωστε, γιατί το να παίζεις, και να εκφράζεσαι, θα πρέπει να είναι προνόμιο μόνο των μεγάλων; Δεν νομίζετε; 😊
