Στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Σε περιμένω παντού» σε ένα απόσπασμα του γράφει
«εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω»
Περιμένω την ημέρα που δεν θα κρίνουμε τους ανθρώπους από ποιον αγαπούν, αλλά ό,τι αγαπούν, τι χρώμα δέρματος έχουν, ή από που κατάγονται.
Περιμένω την ημέρα που ο σεβασμός στο διαφορετικό θα είναι αυθύπαρκτο δικαίωμα και όχι θέμα προς συζήτηση.
Περιμένω την ημέρα όπου οι λαοί θα αγωνίζονται για αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Όταν θα υπερτερεί το κοινό καλό και η ομόνοια και όχι ο εγωισμός και η μισαλλοδοξία. Τότε που (ίσως) λέω ίσως, τα έθνη δεν θα σφαγιάζονται για επεκτατισμό αλλά για ειρηνική συνύπαρξη.
Όταν την ημέρα που ο άνθρωπος, τα ζώα, και το σύμπαν θα είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, και το χρήμα δεν θα είναι ο θεός σου.
Όταν οι άνθρωποι θα ζούνε μονιασμένοι και ελεύθεροι από κοινωνικές απαιτήσεις και προσδοκίες.
Όταν ο σεβασμός στον διπλανό σου δεν προκύπτει από το status quo αλλά μόνο από ανθρωπιά!
Και που ξέρεις; όνειρο θερινής νυκτός;
Τότε μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε αλλιώς.
Τελειώνοντας θα κλείσω με ένα άλλο αγαπημένο ποίημα του Χρήστου Λάσκαρη ‘’Επιμένω σε έναν άλλο κόσμο’’ το οποίο εκδόθηκε το 2003.
Έγραψε:
«Επιμένω σε έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα τουπου πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει».